Het skûtsjemuseum in Earnewâld breidt flink uit. De basis van de nieuwbouw is in de winter neergezet door een bouwbedrijf. De rest doen de tientallen vrijwilligers zelf. ,,Wy bin krekt as skippers in bytsje eigenwiis. As it heal kin, dogge wy it sels’’, lacht voorzitter Harm de Vlas van het skûtsjemuseum.
In coronatijd lagen de werkzaamheden tijdelijk stil. Juist omdat de vrijwilligers die het werk moeten doen tot de risicogroep behoren. Nu de regels versoepeld zijn, gaan ze weer los. ,,Wy ha in protte wille mei inoar’’, vertelt De Vlas. Hij had altijd al de wens voor een filmzaaltje in het museum waar het mooie beeldmateriaal van de skûtsjes getoond kan worden. Die ruimte was er echter niet. Sterker nog, het museum had al moeite om voor alle spullen een plekje te vinden in de oude scheepsloods.
Myn Skip
Aanleiding om het museum te verbouwen was het winnen van de Fryske Anjer met de muzikale theatervoorstelling Myn Skip in Earnewâld, een idee van museumoprichter Age Veldboom en Cathrieus Herrema van Annage Skûtsjesilen. Ze wonnen een geldbedrag van 2500 euro. Om het museum te verbouwen was veertig keer zoveel geld nodig. ,, Wy ha ferskate fûnsen oanskreaun om it jild by elkoar te krijen. Mei súkses, de begrutting is suver rûn’’, stelt de voorzitter.
‘Wy ha oerol wol in mantsje foar’
En dus klussen de vijftig vrijwilligers van het skûtsjemuseum erop los. Bij het museum lopen echte ambachtslieden rond, zoals een smid of een zeilmaker. ,,Wy ha oerol wol in mantsje foar’’, zegt De Vlas. Zo maakte één van de vrijwilligers, een oud-aannemer, een prachtige bouwtekening voor het uitbreiden van het museum. In het nieuwe gedeelte komt niet alleen een filmzaaltje, maar wordt ook een werkruimte gecreëerd voor de vrijwilligers. Boven wordt een speciale ‘leeshoek’ ingericht waar belangstellenden voor het ronde raampje lekker in oude werfboeken kunnen sneupen. Hier worden alle skûtsjeboeken en het documentatiemateriaal zichtbaar uitgestald; nu ligt het leesvoer nog ergens op zolder. En er komt veel meer ruimte voor het tentoonstellen van materialen.
‘Efter elk museumstuk sit in moai ferhaal’
Hoofdmoot van het skûtsjemuseum blijft uiteraard het tentoonstellen van skûtsjespullen waardoor de verhalen van vroegere zeilschippers die op skûtsjes voeren tot leven komen. Maar ook de kampioenscompetities van SKS en IFKS van vandaag de dag krijgen volop aandacht. ,,Efter elk museumstuk sit in moai ferhaal. Troch de útwreiding kinne we in soad mear guod kwyt. Guon pronkstikjes bewarje wy tenei yn ‘e vitrine. Al past dat eins net by ús. Minsken meie hjir oeral oankomme of yn sitte. Bern fine it machtich om yn it roefke te sitten, oan touwen te hisen of mei in kroade fol turf oer in planke te rinnen. Lykas eartiids.’’
‘Wy ha der echt sin oan’
Normaal gesproken zijn de vrijwilligers elke dinsdag van de partij. Vanwege corona werken ze nu, verspreid in groepjes, ook op donderdag. De werkzaamheden bestaan uit timmeren, isoleren en het opnieuw inrichten van het museum. Zo vond één van de vrijwilligers oude stoeltjes uit een kerk in Hongarije op Marktplaats. ,,Dy kinne wy moai brûke foar ús filmseal. Wy hawwe se yn ‘e wax setten , sadat se lekker rûke’’, vertelt De Vlas. Hij verwacht dat het museum volgend jaar in maart/april helemaal klaar is voor de heropening. In coronatijd zijn ze dicht en dat blijft voorlopig ook zo vanwege de hogere leeftijd van de medewerkers. ,,Wy ha der echt sin oan. Elk jier komme der sa’n 6000 besikers nei it skûtsjemuseum. Dat oantal fine wy prima. Mear hoecht om ús net. As it wol sa is sjogge we dan wol wer. Mar de wichtichste reden foar de ferbouwing is it ferbetterjen fan de kwaliteit. Dat stiet by ús foarop.’’