Er stond geen maat op het Grouster skûtsje van schipper Douwe Azn. Visser (61), die in 2023 met zijn bemanning de zevende titel in de wacht sleepte. Winnen verveelt nooit, dus gaat hij op voor zijn achtste kampioenschap. “Ik gun het iedereen, maar dan moeten ze ons wel verslaan.”
Terugdenkend aan het afgelopen succesjaar van ‘It Doarp Grou’ verschijnt een lach op zijn gezicht. “Dan heb je ook het geluk van de kampioen. Dan valt alles op z’n plek”, vertelt Douwe ‘Grou’. “Het was een uniek jaar. Het hele voorseizoen liep het al als een trein. We wonnen Lemmer Ahoy, De Waterpoort race en de proloog. Dan zit je op de een of andere manier in een flow. Dan klopt het gewoon.”
Er werden zelfs vergelijkingen gemaakt met Max Verstappen. Een compliment, zo vindt Visser, maar ietwat overdreven. “Max is van wereldniveau en wij zijn van Fryslânniveau. Dat is voor mij goed genoeg. Daar ben ik tevreden over”, bekent de geboren Sneker, die wel raakvlakken ziet. “Het is ook een gevoelssport. Max heeft er geweldig veel gevoel bij. Ik ben ook op heel jonge leeftijd begonnen en was vijf jaar toen mijn vader mij alleen in de boot zette. Dan krijg je er al heel snel gevoel voor.”
In 2023 was Douwe Visser nagenoeg elk weekeinde op het water te vinden. Want naast het skûtsjesilen stuurde hij ook in de Pampus en Zestienkwadraat (16m2). “Zeilen is een ervaringsport. Dat moet je zoveel mogelijk doen.” Het is een van z’n paradepaardjes om het niveau in de vloot naar een hoger niveau te kunnen tillen. “Het is belangrijk dat de schippers veel wedstrijdervaring hebben.”
“Elk bemanningslid bij ons is de beste op zijn of haar plek”
Winnende combinatie
Hij heeft recht van spreken. In de afgelopen twintig jaar viel Visser met Grou slechts twee keer buiten de top-drie. Maar dat had hij onmogelijk voor elkaar gekregen zonder het schip en de bemanning: een winnende combinatie. “Je moet een hechte ploeg hebben. Dan ben ik zo eigenwijs om te zeggen, dat elk bemanningslid bij ons de beste is op zijn of haar plek. Dat geeft rust. En we bespreken na de wedstrijd heel open met elkaar hoe het is gegaan.”
En je moet af en toe ook wat geluk hebben. Zoals in 2005, toen hij debuteerde als stuurman van het Grouster skûtsje, nadat hij 23 jaar had bemand op de Sneker Pan en drie jaar schipper was op het Drachtster skûtsje. “Ik was pas in juni terug, nadat ik mijn zeeschip had verkocht. Maar ik had de goede jongens meegenomen, had meteen een klik met Tammo Oosterhof (strateeg, red.) en het skûtsje deed het goed. Dat was uniek.” In dat rijtje schaart hij ook de hattrick in 2017, 2018 en 2019.
Stoppen?
Nadat neef Douwe Jzn. Visser (Sneek) in 2017 was gestopt en diens broer Albert (Lemmer) aankondigde na dit seizoen het helmhout uit handen te geven, zijn de ogen nu op hem gericht. “De accu raakt wat leeg bij Albert. Dan moet je ermee ophouden”, vindt ook Douwe (Grou), die als laatste van de huidige Visser-generatie de eer hooghoudt aan het helmhout. “De bloedlijn zit bij de vaders. Wij zijn geen broers, maar we lijken wel op elkaar.”
Zoon Albert (32) is zijn beoogde opvolger. Visser: “Ik ben de schipper, maar mijn vrouw Aleida moet ook alles meemaken. Het is een familiegebeuren. Zolang het niet te veel druk en stress geeft, dan gaan we door. We leven door met de dingen die we leuk vinden. En dat is zeilen. Je moet op het juiste moment stoppen. Ik moet het zelf voelen, dat het slechter wordt, maar dan zullen anderen dat ook tegen mij zeggen. Het is eigenlijk een natuurlijk verloop. Ik was 39 jaar toen ik schipper werd. Albert wordt dit jaar 33 en komt in beeld als hij klaar is met de kleine kinderen. Maar zodra ik aangeef dat ik wil ophouden, dan staat hij wel klaar.”
‘Mooi zeilen’
Bovendien is de prijzenkast met zeven titels wat Douwe Visser betreft nog niet vol. Hij noemde eerder al eens een evenaring van het aantal van negen kampioenschappen die zijn neef en naamgenoot Douwe Visser van de Sneker Pan wist te winnen. “Je moet een doel hebben. Altijd. Als het niet lukt is het ook prima. Maar als je zonder doel in de rondte zeilt, dan kun je beter stoppen.”
Toch weigert Visser, die als bemanningslid in ’84, ’95 en ’96 op de Pan ook kampioen werd, zijn toekomst als schipper op te hangen aan een aantal SKS-titels. “Het hoofddoel is dat wij ‘mooi zeilen’. Dan zien we wel wat dat waard is”, bekent de Grouster schipper. “Het mooiste zou zijn om elf keer kampioen te worden, zoals Ulbe Zwaga, maar dan had ik eerder moeten beginnen. Eigenlijk zijn dat bijzaken. Puur voor de statistieken.”
Content met ‘Grou’
Ambitie om als Sneker nog eens op de ‘Pan’ te sturen heeft hij niet. “Ik ben in 2002 schipper geworden en kende Douwe goed genoeg om te weten dat hij zou doorgaan. Het had geen zin daar op te wachten. Bovendien kun je het nauwelijks beter doen dan een negenvoudig kampioen”, zegt Visser, die content is met ‘Grou’. “De commissie heeft het tiptop voor elkaar met een eigen schiphuis en er is geen vijfde colonne. Er is een goede wisselwerking met het bestuur. Zij mogen niet klagen en wij ook niet. We zijn bevoorrecht.”
Zijn ouders waren binnenschippers (‘Wij waren eigenlijk zigeuners’), maar 29 jaar geleden besloot Douwe Visser te breken met de traditie. Hij verkocht z’n binnenvaartschip, verlegde met ‘Visser Shipping’ de koers naar de zeevaart en verzorgt nu containervervoer door noordwest Europa. “Twee weken staan we in de picture en daarbuiten is het heerlijk rustig. Maar we zijn wel het hele jaar bezig met het skûtsjesilen, afhankelijk van hoe het seizoen is afgesloten.”
Daar waar de meeste skûtsjes dit jaar een inhaalslag moesten maken, leefde ‘Grou’ betrekkelijk rustig toe naar het kampioenschap. “Maar stilstand is achteruitgang. In de laatste week gaan we naar Grou en dan trainen we elke dag een paar uurtjes om de puntjes op de i te zetten. Zodat iedereen weer lekker in de flow zit. En zaterdagochtend nog even een keer, dan bouwt het mooi op. Zo doen we dat eigenlijk ieder jaar weer”, vertelt Douwe Visser. “Het zal niet zo gaan als vorig jaar, maar ik verwacht een mooi kampioenschap.”
