De grote, witte letter T in het donkerbruine zeil van skûtsje ‘De Takomst’ is al van veraf duidelijk te zien. Met haar 125 jaar is deze dame inmiddels flink op leeftijd, maar dat geldt allerminst voor haar bemanning. Aan boord geen doorgewinterde schippers met grijze lokken, maar jong talent. Precies dat is namelijk het doel van dit skûtsje: een nieuwe generatie de wind in de zeilen geven en enthousiast maken voor het skûtsjesilen. Peilster Sarah Arentsen zit dit jaar voor het eerst aan boord.
“Ik zeil al sinds m’n tiende. Mijn ouders hadden vroeger een kajuitboot waarmee we iedere zomer gingen varen. Van tochtjes naar de Waddeneilanden tot de overtocht naar Engeland. Ik heb nog twee jongere zusjes en allemaal hebben we de zeilgenen van onze ouders gekregen. Mijn zusje zeilt in Leiden bij een studentenzeilvereniging. Ik heb dat in Groningen ook een aantal jaar gedaan. Maar skûtsjesilen? Daar had ik me nog nooit aan gewaagd. Tot dit jaar!”
“Ik ben opgegroeid in Lemmer, waar het skûtsjesilen ieder jaar groots wordt beleefd. Mijn ouders zijn fan van het Lemster skûtsje. Toen ik op m’n vijftiende in de horeca ging werken, raakte ik bevriend met Sander Meeter. Hij zeilde toen op het skûtsje fan Huzum. Waar mijn ouders het Lemster skûtsje vanaf de walkant volgden, waren mijn ogen gericht op het skûtsje van Huzum. Maar ik had nooit durven denken dat ik ooit zelf aan boord zou stappen van zo’n imposant schip.”
“Toen Sander vertelde over het plan om schipper te worden op een ‘opleidingsskûtsje’ was ik één en al oor. Het idee om een skûtsje in de IFKS mee te laten zeilen, speciaal voor jonge zeilers, sprak me gelijk aan. Toch heb ik best wel even getwijfeld toen hij me vroeg of ik aan boord wilde komen. Ik heb nul ervaring met skûtsjes.
‘Daarom is dit skûtsje perfect voor jou,’ benadrukte Sander. En daar had ‘ie natuurlijk helemaal gelijk in. Dit was de perfecte kans om het skûtsjesilen te leren kennen.”
“Ik ben dit jaar peilster en dit wordt m’n eerste IFKS. Best spannend, maar de sfeer aan boord is zo relaxed. Tijdens de trainingen krijgen we alle ruimte om vragen te stellen, fouten te maken en te experimenteren met het tuig.
Met ontzettend veel humor en geduld leren we stapje voor stapje de kneepjes van het vak. En het mooie: de helft van de bemanning is net zo groen als ik. Gelukkig heeft Sander de nodige ervaring, en ook ‘oude rotten in het vak’ zoals Johannes – de vader van Sander -, Willem Zwaga en andere bemanningsleden van de skûtsjes van Huzum en Leeuwarden zeilen regelmatig mee. Ik merk aan alles dat ze het fantastisch vinden om hun kennis door te geven. Aan boord spat het enthousiasme ervan af.
“Niet alleen op het water, ook aan vaste wal is het flink aanpakken. Vanaf maart zijn we met z’n allen aan de slag gegaan: dek schuren, roest bikken, verven. We delen al onze klus updates met elkaar in de groepsapp. Zo begint het skûtsjesilen al te leven nog voordat je het water op gaat. Ik had nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. Maar ik weet nu al: als het even kan, ben ik er volgend jaar weer bij. Mijn ouders komen sowieso kijken. Ze vinden het fantastisch dat ik aan boord zit en zijn net zo trots op De Takomst als ik zelf.”
