LEMMER – Hij is nog maar net wakker, geeft hij toe als ik om tien uur ‘s ochtends voor de deur sta. Albert Visser (60) kan uitstekend uitslapen. En dat terwijl hij als beroepsschipper dagelijks voor dag en dauw opstaat. “It talint foar útsliepen ha ik fan ús heit. Dy wie ek beropsskipper. Dêr moasten wy op snein net foar healwei alven oanklopje foar kofje.” De kunst van het uitslapen blijkt de SKS-kampioen van 2022 geen windeieren te leggen. “Ofrûne jier wiene wy ek it bêste útsliept, moatst mar rekkenje!”
Met een brede glimlach houdt Albert de voordeur open. Bij binnenkomst valt gelijk het miniatuurschip in de hal op. Veilig ingepakt in een glazen vitrine pronkt de zeecoaster Warber. Tot in detail is het 94 meter lange en 13 meter brede schip nagemaakt. “Dat is ús farrende famyljebedriuw”, glundert Albert trots. “Dêr farre myn trije soannen tsjintwurdich op.” Zelf besloot hij onlangs om het iets rustiger aan te doen. “Ik ferhier mysels as ZZP’er. Dan ha’k al dy administrative rompslomp net mear. Al dat gedoch mei digitale formulieren; it is hjoed-de-dei in ôfgriis. Dan is by my de wille der fuort ôf.”
DE LEMSTER FEESTVIERDAAGSE
Nog een deur verder, in de woonkamer, staat de tweede trofee te pronken: de zilveren schaal voor de winnaar van het SKSkampioenschap. “It bliuwt bysûnder om ‘m yn ‘e hûs te hawwen”, geeft Albert toe. Net als voor voetbalclubs die landskampioen worden, geldt ook voor skûtsjeschippers dat zo’n kampioensschaal heel wat bloed, zweet en tranen kost. Voor het eerst sinds 34 jaar pakte het skûtsje van Lemmer in 2022 weer eens de SKS-titel. En dat tijdens een thuiswedstrijd in de Lemster Baai. “Machtich moai”, beaamt Albert als hij terugdenkt aan die wedstrijd. “Mei noch ien syldei te gean, wienen wy net mear yn te heljen. Hiel De Lemmer stie op ‘e kop. Fjouwer dagen lang koenen wy yn elke kroech fergees bier krije.”
“As ik al wat bin, dan bin ik Lemster”
Hij krijgt weer hoofdpijn als hij denkt aan die Lemster feestvierdaagse en de nodige biertjes die daarmee gepaard gingen. Overal waar de schipper en z’n bemanning kwamen, werden ze getrakteerd op applaus en de benodigde drankjes. “It jout wol oan hoe grutsk as de Lemsters op ús binne”, knikt Albert. Zelf woont hij sinds 1997 in Lemmer, het watersportdorp voelt als thuis. Een echt thuis, dat hij eigenlijk nooit eerder kende. Albert wordt geboren in het ziekenhuis in Sneek, maar vaart gelijk al mee met z’n ouders aan boord van het schip Padua. Op z’n zevende gaat hij naar het schippersinternaat in Leeuwarden, waar hij tien jaar lang ‘woont’. Samen met z’n vrouw Mieke huurt hij een appartementje in Delfzijl; een logistiek handige plek vanwege hun leven op het water. Maar hij voelt zich noch Groninger, noch Liwwadder, noch Sneker. “As ik al wat bin, dan bin ik Lemster.”
DE EERSTE SKÛTSJEBONDSCOACH
Het skûtsje van Lemmer is per toeval ook het skûtsje waar hij als ketelbinkie z’n eerste SKS-wedstrijden op meezeilt. Onder de bezielende leiding van schipper Sytse Hobma leert hij eind jaren zeventig de kneepjes
van het vak op het Lemster skûtsje. Daarna belandt hij begin jaren tachtig aan boord van d’Halve Maen bij zijn omke Teake. In die tijd begint schipper Jelle Reijenga met fanatieke trainingen voor de bemanning van zijn Lemster skûtsje. “Jelle wie dêrmei ien fan de earsten dy’t it sa serieus oanpakte”, herinnert Albert zich nog goed. Een soort van skûtsjebondscoach, dus. “Kloppet. En dat betelle him yn 1986 en 1988 út mei twa SKS titels foar De Lemmer.” Het blijken ook de laatste Lemster SKStitels voor lange tijd te zijn, want maar liefst 34 jaar staan de Lemsters droog in de vele skûtsjesimmers die volgen. “Logysk, de prizen gongen allegear nei myn broer”, grijnst Albert. Broer Douwe Visser wordt met de Sneker Pan kampioen in 1995, 1996, 2002, 2003, 2007, 2011, 2012, 2013 en 2016. Een staat van dienst waar Albert alleen maar ontzag voor kan hebben. “Douwe hat yn al dy jierren alles oan de kant setten foar it silen. Mar dan bedoel ik ek echt álles. Dêr kin ik allinnich mar djip respekt foar hawwe.”
VAN BROER TOT BROER
Des te mooier was het moment dat Albert in 2022 bij de kampioenshuldiging op het bomvolle plein in Lemmer werd toegesproken door zijn grote broer Douwe. Die gaf toe dat hij had staan janken op het achterdek toen hij hoorde dat zijn broer Albert kampioen was geworden. “Ik krij der noch pikefel fan”, knikt Albert zichtbaar ontroerd. “Fan Douwe ha ik alles leard. Hy is in foarbyld foar my west.” Inmiddels is Albert zelf een voorbeeld voor velen. Zeker voor zijn drie zonen Jasper, Stefan en Douwe. Naast dat het drietal net als hun vader voor een varend bestaan op MV Warber heeft gekozen, zitten ze ook aan boord als bemanning van het Lemster skûtsje. “Al jierren”, verduidelijkt Albert. Of het gezellig is, zo’n complete familie aan boord? “Hinget fan it resultaat ôf”, knipoogt Albert. “Ik wit noch presys hoe’t alles ferline jier stie”.
De grote vraag is uiteraard of Albert het huzarenstukje van zijn broer Douwe kan evenaren. Die nam na de SKS-titel in 1995 gelijk het jaar daarop opnieuw de kampioensschaal in ontvangst. “Wa wit”, antwoordt Albert nuchter. “Ik sis noait noait. Wy ha in pear lytse wikselingen yn de bemanning, mar it grutste part fan de ploech is gelyk oan ferline jier. En it skûtsje is ek noch gelyk. Dus wa sil it sizze.” Wie wil gokken op de kampioen van 2023 moet zich overigens niet in de luren laten leggen door de prestaties tijdens het voorseizoen, verklapt Albert alvast. “Dan sile wy noch mei it âlde guod. Pas trije wiken foar de earste wedstriid fan de SKS komt it nije spul der op te stean. Ik wit noch presys hoe’t alles ferline jier stie. Dus as it goed is, kin ik it skûtsje aanst wer mei myn pinke stjoere.”
DE GROOTSTE RIJKDOM
Dat moet ook, want een pijnlijke knie zorgt ervoor dat Albert op aanraden van de fysiotherapeut beter niet meer geknield naast het helmhout kan gaan zitten. “Ik wurd ek in dei âlder, ja”, geeft hij lachend toe. Wie het helmhout ooit over zal nemen? Hij haalt z’n schouders op. “Wa wit wol ien fan harren”, zegt hij, kijkend naar de foto boven de bank in de woonkamer. Daarop staan de drie grijnzende zonen die hun zusje Marita schijnbaar moeiteloos horizontaal optillen. “Dit is myn grutste rykdom. Dêr kin gjin sulveren kampioensskaal tsjinop.”
